0
0
Donderdag 10 oktober 2019
Het is zover, de wekker gaat om 03.00 uur. Snel douchen, broodje smeren en naar Rein en Rina. Om 04.00 uur afgesproken, vandaag begint de grote reis naar Amerika met Rein, Rina, Nevil, Lois, Quinn, Etienne en Brigitte. Het is nog koud en donker als we de auto parkeren in de parkeergarage in Düsseldorf. Het pendelbusje naar de luchthaven weet het gaspedaal goed te vinden. In de lange rij bij de ingang van de luchthaven schiet hij van de ene naar de ander baan en toetert naar een collega die hem voor laat in de rij. Gelukkig geen lange rij bij de incheckbalie. Een voor een worden we bij naam geroepen ter controle. Het valt ook niet mee met een groep van zeven. De koffers gaan in het bagageruim, en deze moeten we bij de overstap in Londen ophalen vertelt de man. كزنو ٨٨٨ Omdat wij over moeten stappen krijgen we een extra label op onze koffer meer “priority”. Mooi!, dan krijgen de koffers voorrang op de band. Op naar gate B voor de security check. Nevil loopt nog heel even een stukje terug, gewoon om te constateren dat zijn twee instapkaarten aan elkaar geplakt zitten en er niet één op de grond ligt. Rein heeft zijn bidon rijkelijk gevuld met water en deze moet dus helemaal leeg zijn voordat we daar zijn. Proost Rein! Heel bijzonder, maar gate B is gesloten, ze verwijzen ons door naar gate C. Dus weer helemaal terug. Ik dacht nog snel even onder een koord door te kruipen om aan te sluiten bij de groep, maar helaas werd dat direct afgestraft en moest ik gewoon netjes de lintjes volgen. Rein kwam natuurlijk niet ongeschonden door de check. Vergeten zijn iPad en vloeistoffen uit de tas te halen. Dus een grondig onderzoek vond plaats. Iedereen lekker afgeleid en hups het hele stel ging rechts af richting gate C. Gate C?? Het was toch gate B? Yep, maar dat boeit niemand! Iedereen kan zijn paspoort laten scannen bij de douane, behalve Etienne. Op de een of andere manier kan de scan zijn paspoort niet lezen. Maar ook Etienne mocht gelukkig door. Het zou wat zijn, we kunnen niet zonder onze reisleider! Gezellig even door de tax-free shop, parfummetje opspuiten, drankjes bekijken. Voor je het weet loop je zo weer een stuk verder richting gate B. Welke richting? Ik zie alleen een bord met gate C.
Gate B was vóór de douane rechtsaf. Er hangt ook een groot bord hoor, waarop dit is aangegeven.
Hoe leggen we dit nu weer uit. Gelukt, via de achterkant bij de douane mochten we weer terug. Hij wilde nog wel even de paspoorten checken van dit vreemde stel.
Gelukkig toch nog op tijd aangekomen bij gate B en om met de eerste vlucht naar Londen te gaan. Nog even een sanitaire stop, want tja al dat water… Tijd om rustig koffie te drinken hadden we helaas niet. Maar de vlucht naar Londen is maar een klein uurtje. Naar bagageband 3 om de koffers weer op te halen. Even wachten, nog even wachten…. nog heel even dan…., maar helaas geen koffers. We waren ook de enige die daar stonden. Ondertussen kwamen er al een paar koffers van een andere vlucht voorbij. Dit klopt niet. Etienne vermoedde dat de koffers direct naar LA waren doorgeboekt, dus even checken bij de balie. Ja! Dat was het geval. Op zich heel handig, alleen niet handig van de grondsteward dat hij tegenovergestelde vertelde. Dus nu moesten we Heatrow verlaten om vervolgens weer doodleuk naar binnen te gaan en het hele riedeltje opnieuw te doen. Ach het houd je bezig op zo’n ochtend. En we weten ondertussen hoe het werkt. Toch Brigitte? Vloeistoffen moet je UIT je tas halen! Oeps, sorry ?. Ook Rein kreeg weer een volledig check, vanwege zijn papieren in z’n achterzak. Volgens mij doet hij ‘t erom. Ik had nu toch wel erg trek in koffie gekregen. Hey lekker een Starbucks. Rein weet nu ook hoe het werkt bij de Starbucks, eerst koffie bestellen, je naam doorgeven en dan staat er een overheerlijk bakkie voor je klaar. Zo simpel kan het zijn.
De vlucht naar LA verliep heerlijk rustig. Geen turbulentie en de crew ontzettend vriendelijk. Op naar de paspoortcontroles, ja meervoud, want er eerst een controle via de scan en daarna nogmaals een persoonlijke controle. De wachtrijen waren lang, echt heel lang. Niet grappig. Bij het laatste stukje haalde een medewerker mijn ouders uit de rij en liet vervolgens ook ons doorgaan naar een andere balie. Toch een beetje mazzel. Op naar de autoverhuur om onze auto te halen en daarna naar het appartement. Helaas probleem: Etienne kreeg een app van de verhuurder dat de vorige huurder de sleutel had meegenomen en dat we dus niet in het appartement konden. Daar sta je dan met je koffers. Er is wat heen en weer gebeld naar booking.com. Ze gingen aan de slag om iets anders te regelen. Dan eerst maar doorrijden naar het staples center, naar de basketbal wedstrijd van de LA Clippers. Wat een spektakel! Echt superleuk om te zien! Na een tijdje begonnen de ogen toch wel heel zwaar te worden. Niet zo gek na 28 uur wakker te zijn geweest. Ondertussen een mail gehad van booking.com met een optie voor een appartement, maar uiteindelijk hebben we een hotel genomen in Korean town.
Een meneer kwam voorbij met wat kunstwerken, schilderdoeken. Of we interesse hadden? Nou, laat maar eens wat zien. Er zaten echt wel leuke printen bij. En het kost natuurlijk geen drol. Dus Etienne en ik 2 doeken uitgezocht. Zijn tweelingbroer zou de doeken geschilderd hebben. Nou volgens mij zijn meerdere broers aan het schilderen geweest, want verschillende verkopers hebben we met de kunstwerken zien lopen op het strand. Hij pakte de de doeken keurig in en vertelde ondertussen dat hij een vriend in Nederland had, in Rosmalen. Lois kwam uit het water met haar surfboard en wilde ook even de kunstwerken bekijken. Dus daar ging hij weer….. bladerend door zijn doeken. Afijn, na wat twijfel, tussen die en die, werd het toch die andere.
Maar goed aangekomen bij Kelingking Beach waren we dus niet alleen. Veel toeristen komen hier een kijkje nemen en veel proberen de klim naar beneden te maken.
